Joost Bleijie, lijsttrekker van het CDA Leiden, kreeg het gedachtegoed van de christendemocratische partij met de paplepel ingegoten. Met een vader als lijsttrekker ging hij op zijn zesde al langs de deuren om alle brievenbussen in de buurt te voorzien van een groen gekleurd CDA-pamflet. Meer dan dertig jaar later gaan ze als vanouds samen op pad, maar nu zijn de rollen omgedraaid.

Hij heeft het niet van een vreemde, die liefde voor de stad. Al zestien generaties lang bestaat de familie van Joost Bleijie (40), lijsttrekker van de Leidse afdeling van het CDA, uit geboren en getogen Leiunaren. Sommigen slaan een tijdje hun vleugels uit, maar altijd keren ze terug naar hun geliefde Leiden. Zo woont Joost, na een kortstondig retourtje Rotterdam, weer terug in de Merenwijk – op steenworp afstand van zijn ouderlijk huis.

Ook op politiek gebied valt de appel niet ver van de boom. Vader Wim (75) was negentien jaar lang gemeenteraadslid voor het CDA, verdeeld over de periodes 1974-1987 en 1999-2006. ‘In mijn tijd had het CDA nog negen zetels in de gemeenteraad. Nu zijn het er vier, als we die al weten te behouden.’

Wanneer er campagne gevoerd moest worden nam hij zijn kinderen mee om de hele buurt te voorzien van een groen gekleurd CDA-pamflet. Op de dag van de verkiezingen zat zoon Joost gekluisterd aan de radio om de laatste tussenstanden te noteren. ‘Je kunt wel zeggen dat het er met de paplepel is ingegoten, die politiek’, zegt Joost. ‘Het was nooit een plicht hoor’, vult zijn vader hem aan. ‘Dat lopen met die foldertjes was vooral omdat we het allemaal deden, dat was leuk.’

ZO VADER, ZO ZOON
Dat de rollen op een dag omgedraaid zouden zijn, had zijn vader destijds niet gedacht. ‘Wel vond Joost het vroeger al leuk om maatschappelijk betrokken te zijn. Hij organiseerde op vroege leeftijd al voetbalpartijtjes en tennistoernooitjes voor de kinderen in de buurt. Dat kostte af en toe een ruit, maar goed. Het waren kinderen.’

Toen Joost geschiedenis ging studeren aan de Universiteit Leiden, werd hij lid van het Christen Democratisch Jongeren Appèl, de jongerenafdeling van het CDA. In 2002 stond hij voor het eerst op de Leidse kandidatenlijst. Met zijn tiende plek was een zetel in de gemeenteraad geen realistisch doel. Het CDA kwam immers al jaren niet meer in de buurt van het aantal zetels dat ze in hun hoogtijdagen telde. Maar hij stond wel op de lijst, met zijn vader aan het roer.

De keuze voor het CDA was voor Joost niet vanzelfsprekend; hoewel je met een vader als lijsttrekker wellicht anders zou vermoeden. ‘In mijn studententijd zat ik meer aan de rechterkant van het politieke spectrum, richting VVD. Dat leverde weleens pittige discussies over het vluchtelingen- en armoedebeleid op aan de keukentafel. Maar de waarden van het CDA, zoals het omkijken naar anderen, solidariteit en het uitgaan van de menselijke maat, heb ik toch wel duidelijk in mijn opvoeding meegekregen.’

POLITIEKE VERSCHILLEN
Dat betekent echter niet dat ze het overal over eens zijn. ‘In Leiden hebben we het Leids Minimabeleid’, begint Joost. ‘Mensen die minder dan 120 procent van het bijstandsniveau verdienen kunnen bij de gemeente vergoedingen aanvragen voor bijvoorbeeld sportactiviteiten, een dagje naar de dierentuin of schoolreisjes. Het CDA wil nu dat dat percentage omlaag wordt gebracht naar 110 procent. Niet omdat wij het de mensen niet gunnen, maar vooral omdat we jaarlijks anderhalf miljoen tekort komen op het bijstandsbeleid. Mijn vader zou liever zien dat het percentage verhoogd wordt naar 130 procent. Dat geld moeten we volgens hem dan maar ergens anders vandaan halen, bijvoorbeeld door de gemeentelijke belastingen te verhogen.’

Ook verschillen ze van mening over traditioneel christelijke thema’s als koopzondagen. ‘Mijn vader is daar wat conservatiever in dan ik. Zelf heb ik daar niet zo’n moeite mee, maar verder zitten we redelijk op één lijn.’

Sinds 2006 is Wim enkel nog politiek betrokken als informeel adviseur. ‘Het was tijd om plek te maken voor de jongere generatie. Joost wilde graag de gemeenteraad in – en vader en zoon in één politieke fractie, dat is niet gezond’, lacht hij. ‘Dus toen Joost mijn plek in de fractie overnam, nam ik zijn baantje als stadsgids over bij de VVV. Een eerlijke wissel, vind je niet?’

NACHTELIJKE VERGADERINGEN
Dit jaar mag Joost voor het eerst de lijst trekken tijdens de gemeenteraadsverkiezingen op 21 maart. ’Ik bel regelmatig even mijn vader om te vragen hoe hij ergens over denkt. De beste man loopt toch al een jaar of veertig mee in onze partij, daar kan ik alleen maar van leren.’

‘Vroeger was politiek ook heel erg anders. Mijn vader komt uit een tijd waarin alle CDA’ers nog actief waren bij de kerk, in de mantelzorg, bij een sportclub of bij een andere vrijwilligersorganisatie. De jongere generatie is daar minder actief in. Niet alleen ik, maar iedere jonge politicus zou daar veel van kunnen leren.’

‘Eigenlijk hoort een politieke fractie te bestaan uit allerlei verschillende generaties’, zegt Wim. ‘Hoewel de jongere generatie heel andere inzichten heeft, missen ze soms de diepgang en voeding met de stad die ouderen wel hebben.’

‘Politiek vrat vroeger ook veel meer tijd. Voor het weekend kreeg je een stapel dikke rapporten op je bureau, die je op maandag uit moest hebben. Elke week had je fractievergadering, commissievergadering en iedere twee weken raadsvergadering. Vaak kwamen we niets eens klaar met alle agendapunten. De burgermeester moest dan om kwart voor elf vragen: ‘Gaan wij door na elven?’ Tweederde van de raad moest voor zijn, maar de meesten moesten weer om zeven uur op.’

‘Hij vraagt het nog steeds hoor,’ onderbreekt Joost hem, ‘maar ik steek regelmatig braaf mijn hand op om te stoppen. Ik heb maar één keer meegemaakt dat we na twee uur klaar waren. De politiek domineert in ieder geval niet mijn agenda zoals het in de tijd van mijn vader deed. Het kost mij gemiddeld twee avonden in de week. Al heb ik nu natuurlijk wel een paar weken vrij genomen voor de verkiezingscampagne.’

Deze week gaan vader en zoon als vanouds weer samen langs de deuren met een stapeltje groen gekleurde flyers. ‘Het is grappig hoe zoiets kan gaan. Vroeger was hij ‘de zoon van’, nu ben ik ineens ‘de vader van’.’ Of hij trots is op zijn zoon? ‘Ik wel ja, als een ouwe aap!’