“Frankieplankie”

Als mijn oog op de monitor valt die de site P2000 weergeeft, vertelt Toon:

“Op dit werk is echt geen peil te trekken. Ik houd iedere dag de sites P2000 en “Frankieplankie” (ja, typ dat maar eens in op Google) in de gaten en ik heb een pieper waar ook meldingen op binnenkomen. Zo probeer ik in de gaten te houden of er nog wat spannends in Leiden en omstreken gebeurt waar ik heen kan.”

Één keer ging Toon een weekendje met zijn vriendin en haar familie naar Oosterhout en dat heeft hij geweten ook: “Heel die week gebeurde er niks, maar precies toen ik in Oosterhout zat, had ik dat weekend twaalf foto’s kunnen verkopen. En voor het goede beeld: op een druk weekend zijn dat er normaal vier, ofzo. Dat soort dingen gebeuren mij nou altijd. Ik ben ook zo’n iemand, die dan net, als er wat gebeurt en ik rijd daar toevallig al in de buurt op de snelweg, de afslag heeft gemist waar je eraf moet om bij dat ongeval te komen.”

Het koffiehuisje van Leiden

Als we om half elf nog steeds geen boeiende meldingen voorbij hebben zien komen, besluiten we een koffietje te drinken bij ‘t Suppiershuysinghe, ook wel het koffiehuisje van Leiden genoemd, bij Toon om de hoek. “Heerlijk dit leventje toch?”, zegt Toon triomfantelijk. “Eigenlijk heb ik iedere dag vakantie. Zo’n negen-tot-vijf-baan is niks meer voor mij, als je hier eenmaal van geproefd hebt, wil je toch niet meer terug?!”

Als we aan het tafeltje zitten, gaat om elf uur de pieper: een melding in Leimuiden, een aanrijding op de snelweg. Vertwijfeld kijkt Toon mij aan: “Hm.. het zou wel wat kunnen zijn, maar omdat het zo ver weg is wachten we even af of er een persbericht achteraan komt want als dat zo is, weten we zeker dat het iets is en kunnen we gaan.”

Voor niks rijden vindt Toon absoluut niet erg maar hij moet wel keuzes maken: “Ik kan hier in de stad makkelijk voor niks rijden, dan ben ik toch zo weer terug en dat kost me relatief weinig benzine, maar als het zover weg is, denk ik toch liever twee keer na voordat ik in de auto spring. Niet alleen vanwege de benzine maar ook omdat ik dan de kans loop hier in de binnenstad weer iets te missen.”

Scanner waarmee radiofrequenties van de hulpdiensten kon worden meegeluisterd. Na het overstappen van de hulpdiensten op het digitale netwerk C2000 kon onderlinge communicatie niet meer op zo’n scanner, die enkel analoge signalen oppikt, worden opgevangen.

Uiteindelijk volgt er geen persalarm dus hebben we het laten gaan. Achteraf krijgt Toon van zijn collega’s te horen dat een auto op zijn kop op de snelweg lag en dat het dus best een nieuwswaardige foto had kunnen opleveren. “Ja, dat risico loop je altijd, dat hoort erbij. Het blijft moeilijk inschatten met die p2000-meldingen of iets nieuwswaarde heeft of niet. Vroeger kon je op een scanner precies horen wat er aan de hand was en kon je veel makkelijker die beslissing maken.”

Wolsteeg

Na de koffie besluiten we buiten in de zon op het bankje in de voortuin te wachten op een belangrijke melding. De oren van de 112-fotograaf staan op stokjes want zodra hij een ambulance hoort rijden, controleert hij op P2000 op zijn smartphone waar hij naartoe gaat. Om tien voor half twaalf is het raak: een ambulance naar de Wolsteeg in Leiden. Hij pakt snel de camera uit de gang en op de scooter snellen we erheen. “Ik gebruik de scooter voor klussen in Leiden en de auto voor ongevallen buiten Leiden”, verklaart hij. Op de Wolsteeg aangekomen, is wel de ambulance te zien, maar helaas geen ambulancepersoneel. “Ze zijn net naar binnen gegaan,” meldt een vrouw op straat die alles had gezien. “Niks voor ons dus”, stelt Toon vast en hij oppert een rondje door Leiden te rijden.

Na wat sightseeing door de Sleutelstad is het inmiddels twaalf uur en strijken we neer op het terras van Café Barrera voor twee heerlijke kroketjes op brood. “Het zal niet de eerste keer zijn dat de kroketjes net op tafel staan en ik dan weg moet, maar het is vandaag een rustige dag dus het zal wel goedkomen”, zegt Toon met een knipoog.

Onder het eten door gaat nog een paar keer de pieper, maar dit keer zijn het enkel berichten uit Den Haag of Rotterdam en daar heeft de Leidenaar helaas niks aan. Na nog wat gezellige gesprekken over openbare Leidse ontgroeningen in de grachten, gaan we rond twee uur, omdat het ineens begint te regenen, weer naar de archiefkamer.

Drie omgekomen brandweerlieden

Geïnspireerd door de omgeving vraag ik me af wat nou het meest spectaculaire is wat de ervaren fotograaf heeft meegemaakt: “Nou, dat is denk ik wel de brand van de TU-Delft op 13 mei 2008. Toen ik aankwam om ongeveer half elf, was er nog relatief niks aan de hand, maar toen rond een uur of half vijf had het vuur het hele gebouw in zijn greep en kon de brandweer niks meer doen.”

Ook de brand bij Huis ter Duin in Noordwijk is hem altijd bijgebleven: “Daar ging het vuur helemaal snel, dat kan je hier goed zien: links op de foto is de onderverdieping van het hotel nog helemaal niet aangetast en rechts staat ineens alles in de fik. Daar zijn toen drie brandweerlieden bij omgekomen.”

Aanrijding met letsel

Plotseling gaat om tien voor half vier uur weer de pieper: een aanrijding met letsel op de Stevenshofdreef. Toon stuift op uit zijn stoel en zegt: “Ja kom, we gaan!” Dit is ietsjes buiten het centrum van Leiden, maar met de auto zijn we er binnen nog geen tien minuten. Dit gaat Toon iets te snel: “Oh dit belooft al niks goeds, meestal als ik ergens zonder problemen kan komen, is het niks groots, maar we gaan het zien.”

Aangekomen op plaats van bestemming zijn ambulance en politie aanwezig en ligt er een scooter op de grond. Het slachtoffer is al in de ambulance verdwenen, de politie praat nog met de bestuurder van de auto. Toon schiet een paar fotootjes maar vreest het ergste: “Het slachtoffer zit al in de ambulance, als het echt ernstig is, had die allang weggereden. Ik denk dat het slachtoffer er straks gewoon uit komt wandelen en dan hebben we geen verhaal.” Helaas kreeg Toon gelijk, ook dit werd geen nieuwswaardige situatie.

Het risico van het vak

Rond vier uur zijn we weer op de Rapenburg en wachten we op het bankje in de voortuin weer een belangrijke melding af. “Het is niet zo’n heel spannende dag vandaag, dus als je genoeg van hebt, moet je het zeggen hoor”, zegt Toon. Uiteindelijk besluit ik dan om half vijf uur weer richting huis te gaan. “Zo gaan die dagen, zo heb ik ineens drie meldingen op één dag en soms dus dagen niks, je kan er toch niks van zeggen”, zegt Toon.

Eenmaal thuis krijg ik een berichtje dat hij om zes uur ineens twee belangrijke nieuwswaardige meldingen achter elkaar kreeg. Tja, dacht ik toen, dat is het risico van het vak.