Blogger Hermien Buis met een van haar duurzame en eerlijke kledingstukken. Foto: Claire Witteman

Op een regenachtige maandagavond zit je helemaal klaar voor de nodige portie online shoppen.  Overal lijkt het wel sale te zijn en voor je het weet zit je winkelmandje alweer vol met kledingstukken van de welbekende winkels H&M en ZARA.

Toch sta je er niet bij stil waar deze kleding vandaan komt en hoe vaak je dit zal gaan dragen. Over een jaar ligt het misschien wel in de kast en kijk je er niet meer naar om. Hermien Buis besloot het tij daarom volledig te keren. Zij begon in 2016 haar blog kouwekleren.nl en schrijft over haar streven om alleen duurzame en eerlijke kleding te dragen. “Ik was in het begin nog wel hebberig, maar nu heb ik vooral tweedehands kleding”.

Shoppen is eigenlijk iets vreemds, je haalt genoegen uit het kopen van nieuwe dingen. Toch hebben we die nieuwe dingen echt niet altijd nodig. Buis begon haar blog die deze kwestie raakt met “De aftrap” op 30 maart 2016. Nu bestaat haar blog dus ruim twee jaar en ze heeft samen met haar blog een enorme ontwikkeling doorgemaakt . Ze beheert naast haar blog op internet nu ook een Instagram-account. Daarop heeft ze al bijna duizend volgers.

Wat betekent duurzaamheid voor jou?

Kouwe Kleren – visie

‘Kouwe Kleren’, deze naam heeft Buis in 2016 niet zo maar uit de mouw geschut. Ze noemde haar blog zo omdat ze wilde schrijven over onderwerpen die haar dan niet langer in de koude kleren zouden gaan zitten. De posts die ze zou gaan schrijven waren dus over zaken die ze wilde gaan veranderen.

Ondertussen streeft Buis naar het dagelijks publiceren van een nieuwe post. “Dit lukt niet altijd maar meestal zet ik wel twee keer per week iets online”, geeft ze toe. Door haar journalistieke achtergrond zijn de stukken goed geschreven en zijn ze vaak herkenbaar. Haar visie staat mooi omschreven in haar post van 8 maart:

“We kopen goedkoop en (veel te) veel, lijken onverzadigbaar en kleding vervangen en wegdoen als we het zat zijn lijkt makkelijker te zijn dan zorgvuldig kiezen en zuinig zijn op wat we bezitten. Het kost immers allemaal geen klap en winkels waar we onze honger naar méér en nieuw kunnen stillen zijn overal. Net als reclames, hippe influencers en andere beroemdheden die ons graag verkopen dat dat de manier is om gelukkiger te worden. Kom daar maar eens los van, ik geef het je te doen.”

Al die problematiek kan je ontmoedigen. Maar die veelheid aan misstanden biedt ook mogelijkheden. Dat er zoveel mis is, betekent dat je makkelijk een verschil kunt maken met jouw keuzes. Ook met de kleine. Voor mij werkte het goed om gewoon ergens te beginnen.”

Waarom bloggen?

Blogger Buis legt uit: “Toen ik startte was ik erg onzeker, en wist nog weinig over duurzame en eerlijke kleding. Toch ging ik zoeken en werd lid van een ‘Groene Facebook-groep.’ Ik had het gevoel dat ik als individu wel geen impact zou hebben. Toch merkte ik dat toen ik in deze ‘digitale gemeenschap’ terecht kwam ik er niet alleen voor stond. Ik zag hoe anderen tegen dezelfde dingen aanliepen maar ook hoe zij deze oplosten.” Een van de belangrijkste dingen volgens Buis was de insteek van haar blog kiezen: “Ik vroeg me af: Wat vind ik belangrijk?”

“Ik wist: Ik wil niet dat mensen worden uitgebuit voor mijn kleding, dat vind ik het allerbelangrijkste.” Later kwam ook steeds meer het duurzaamheidsbesef. Ze begon met tweedehands kleding kopen.”Ik koop nooit meer iets bij de H&M”, vertelt ze trots.

Bewust zijn van wat je draagt

Hermien Buis was een student als ieder ander. Wellicht had ze toch een voorsprong op het gebied van duurzaamheid. Ze is opgegroeid met ouders die bewust waren van de waarde van de aarde en hoe ze er mee om moest gaan. “Mijn ouders zeiden altijd: licht uit, kraan niet laten lopen en zuinig zijn met je spullen.” Duurzaamheid was dus niet een nieuw woord voor Buis toen ze ging studeren. Haar kennis omzetten tot keiharde actie deed ze pas toen ze 24 jaar werd.

Buis was altijd wel van de hebbedingetjes maar begon zich na haar afgeronde bachelor Geschiedenis af te vragen waar al haar spullen vandaan kwamen. “Het maken van een spijkerbroek kost ongeveer tienduizend liter water. Spijkerbroeken worden gemaakt in bijvoorbeeld India, waar juist zo’n tekort aan water is. Als je over dat soort dingen gaat nadenken, maakt een tweedehands broek kopen al best veel impact.” Toen dat besef was geland ging ze zich hier meer mee bezig houden. Er mocht niets nieuws meer worden gekocht. “Toen dacht ik: dus nu is het klaar met het plezier in kleding.” Uiteindelijk bleek het tegendeel waar.

Ook maar een mens

De blog van Buis is nu aan het groeien maar ze wil wel iets duidelijk aangeven. Hoe gepassioneerd ze ook over haar ervaringen schrijft, ze blijft een mens: “Ik verlang ook wel eens naar iets moois in de winkel.” Toch gaat ze door haar gegroeide kennis daar nu anders mee om dan ze misschien hiervoor had gedaan. “Ik heb zelf veel meer de macht over mijn keuzes, heb ik het gevoel. Ik voel me in charge van mijn consumptiedrang. Daar haal ik voldoening uit. Ik kan best met een stalen gezicht door een winkelstraat lopen en niet gelijk allemaal kleren willen kopen”, vertelt ze.

Volgens Buis gaat het vooral om het besef dat je veel minder nodig hebt dan je denkt. Ze is van mening dat mensen kritischer moeten worden op wat ze aanschaffen. Koop niet drie flutdingen maar één goed ding”, is haar wijsheid. “Ik zal eerlijk zijn, duurzaam en eerlijk kleding kopen is ook gewoon best duur. Maar je moet je wel bedenken dat als het goedkoop is het altijd weer ten koste gaat van iets. Alleen de grote bedrijven verdienen er geld aan, de rest die er bij betrokken is verliest eigenlijk alleen maar.

Haar enige valkuilen liggen nog bij lingerie en panty’s. “Lingerie is zo persoonlijk en panty’s gaan gewoon snel kapot”, zegt ze daar kort over. Buis is op dit moment binnen de roerige kledingindustrie haar eigen stijl aan het vinden. “Ik heb nu wel een collectie waar ik trots op kan zijn.” Er zijn een aantal winkels in Leiden waar Buis graag haar spullen vandaan haalt:

Een geheel duurzaam leven?

Een geheel duurzamer leven opbouwen is wel een proces, volgens Buis. “Ik begin me steeds meer te realiseren wat er allemaal impact heeft. Zo probeert ze te letten op plastic verpakkingen en waar haar eten vandaan komt. “Ik zou wel meer lokaal willen eten. Als een wortel van om de hoek komt hoeft het niet in een plastic verpakking. Mango’s uit Brazilie, daar ben ik zelf nog nooit geweest, maar daar komt mijn eten wel vandaan, dat is lastig”, legt ze uit. Toch blijft het dubbel: je kan wel minder plastic verpakkingen kopen, maar als je wel vijf keer per jaar vliegt vervuil je ook de lucht en natuur. Het geheim lijkt dus een balans vinden en je bewustzijn te bouwen.

Er zijn ondertussen ook een paar cynische mensen onder ons die zeggen dat we helemaal geen invloed hebben op de aarde. Buis wil en gelooft toch dat het merendeel eigenlijk wel weet dat er dingen anders moeten maar het besef nog moet komen dat het anders kan.

Wat als we niks doen?

“Ik probeer niet teveel bij ‘het horrorscenario’ stil te staan. Wat ik wel mis zie gaan is het onstaan van een groeiend tekort aan fosfaat. Die stof wordt gebruikt om kunstmest van te maken. Met meer mensen, meer welvaart. Met de manier waarop het nu gaat en wij eten (vlees etc.) bestaat de stof over een tijd niet meer en zullen mensen verhongeren. We kunnen dan niet iedereen meer voeden.

Wij zijn niet als eerste de sjaak in Nederland als er een klimaatramp komt. Het zijn juist de mensen in Bangladesh, die bij het water leven, of juist in Afrika, waar het te droog is, waarbij het dan misgaat. Dan krijgen we klimaat vluchtelingen en dat zorgt ook elders in de wereld weer voor stress en verdeeldheid.

Zover is het nog niet, maar er moet dus wel wat gebeuren: “We moeten ergens beginnen.” Het is belangrijk om een stap te zetten, vindt Buis. Dit kan bijvoorbeeld op een actieve manier door zelf een blog te beginnen. “Mijn tip daarvoor? Begin gewoon, maak WordPress aan en gaan met die banaan”, moedigt Buis aan. “Ik hoop dat ik je lezers hier mee een beetje een inkijkje heb gegeven en de motivatie om zelf ook het verschil te maken”, sluit ze enthousiast af.