Ik kom niet uit Leiden, dat moet gezegd worden alvorens je dit stukje leest. Door deze achtergrond kan ik een redelijk neutraal oordeel vellen over de verschillende types Leienaar. Ik onderscheid er twee. En toevalligerwijs kwam ik laatst terecht in een voorval waarbij beide types in hun puurste vorm naar voren kwamen…

Het was maandagochtend, rond een uur of 10 en ik fietste. Oké toegegeven, ik fietste niet zomaar, ik fietste zoals je fietst wanneer je heel veel haast hebt. Mijn college zou nog zo’n twee-en-een-halve minuut op zich laten wachten.

De pracht van de mooiste gracht van Leiden raasde langs me heen. Maar blind voor deze schoonheid manoeuvreerde ik mijn opoefiets langs de oneffen liggende keitjes om het aantal schokken te minimaliseren.

Bijna was ik gearriveerd -Ik weet het nog zo goed- toen ik midden op de weg ineens wat mensen zag stilstaan. Een auto kwam van rechts aangereden over 1 van de bruggetjes die het Rapenburg rijk is. Als ik zou zeggen dat ik wist dat het een BMW was zou ik liegen want ik heb geenszins verstand van auto’s, maar zeker is dat hij glom als een spiegel en toch zeker 2 maatjes groter was dan wat voor de Leidse straatjes passend is.

Er was geen andere optie: de auto moest en zou over mijn opoetje heen rijden

Enigszins geïrriteerd plaatste ik mijn trouwe tweewieler naast de andere mensen zodat de auto erlangs kon. Met moeite kroop het prominente gevaarte over het smalle bruggetje om vervolgens de bocht der bochten te maken. Als een olifant over een knikkerbaan wurmde het metalen monster zich over de brug naar links, naar de straat waar ik me bevond…

Meneer BMW wilde natuurlijk te allen tijde voorkomen dat er een beetje lak van zijn kostbare lieveling zou schuren, dus neigde hij meer richting de waterkant te rijden. Je moet je voorstellen dat wij -fietsers- ons pal naast de gracht hadden gepositioneerd, als het ware in de oksel van het bruggetje en het Rapenburg. We zaten vast, konden geen kant op!

En laat ik nu juist degene zijn die helemaal aan de buitenkant stond. Dus was er geen andere optie: de auto moest en zou over mijn opoetje heen rijden. Natuurlijk zag ik deze logica iets te laat in, waardoor ik uiteindelijk onder mijn fiets plat op het Rapenburg terechtkwam. En meneer auto, die reed gewoon door.

Waarschijnlijk moet meneer zich herinnerd hebben dat doorrijden na een aanrijding strafbaar is, want even verderop zette hij de auto aan de kant en stapte uit.

Ik weet niet of het type ‘Leidse rechtenstudent’ een beeld oproept, maar het leek oprecht alsof deze man linearecta uit het KOG was gereden. Driedelig pak, leren koffertje en strakgegleden haar dat opzij werd gedrukt in een scheiding waar je een liniaal langs kan trekken.

Het leek alsof deze man linearecta uit het KOG was gereden.

Dit figuur kwam nu dus met grote stappen op mij afgelopen. Vlak voor me hield hij halt, zette zijn handen in zijn zij en sprak met zijn kin in de lucht, waardoor de adamsappel die toch al van abnormale grootte was nog eens extra zichtbaar heen en weer hobbelde tijdens het spreken.

‘Zeg’, zei hij met een accent zo prominent als zijn verschijning, ‘jij stond wel heel ver op de weg.’ Met stomheid geslagen (en, ja oke, ook wel enige fascinatie) staarde ik naar zijn adamsappel. Deze vent had mij eerst aangereden en wilde nu ook nog eens mij de schuld geven?

‘Dit is allemaal jouw schuld’, zei hij alsof hij mijn gedachten kon lezen. ‘Ben blij dat je nog leeft, maar ik kan er verder niks aan doen. Fijne dag verder.’ En weg gleed de gladjanus, mij verbouwereerd achterlatend. Je kan je wel voorstellen dat mijn zorgvuldig opgebouwde vertrouwen in de mensheid hierna als sneeuw voor de zon verdwenen was.

De realisatie dat ik haast had, deed mij mijn fiets van de grond pakken en naar het Lipsius rijden. Althans, dat poogde ik te doen. Maar na nog geen stap gezet te hebben maakte het arme ding het geluid van een stervende kat en weigerde te bewegen.

Het arme ding maakte het geluid van een stervende kat.

Eén blik op mijn achterwiel vertelde me dat de wagen van meneer glibber hem zodanig had verminkt dat hij niet meer kon draaien. Wel zo vervelend, gezien dat toch een van de basiseigenschappen van het wiel is.

Het college kon ik toch al niet meer halen, dus tilde ik mijn fiets met pijn en moeite naar de eerste beste fietsenmaker die ik kende: bij het Centraal Station. Daar aangekomen kreeg ik te horen dat dit grapje me waarschijnlijk mijn versnellingen en zo’n €100,- aan wiel zou kosten. Minimaal.

Student als ik ben, was ik daar natuurlijk niet geheel tevreden mee, maar veel keuze had ik niet. Dus zei ik gedag tegen mijn trouwe opoe en liet hem achter in de handen van een deskundige.

Nog geen dag later werd ik blij verrast met een kort telefoontje dat mij liet weten dat mijn fiets al klaar was. Bij de fietsenmaker aangekomen kwam de meest vriendelijke, nuchtere Leidse man naar me toe, glunderend van trots.
Met een authentiek Leids accent jubelde hij: ‘Het is me gelukt! Het is me gelukt!’ Niet echt wetend waar hij over sprak, schonk ik hem een ongemakkelijke ik-ben-blij-voor-je-ook-al-weet-ik-niet-waarom-glimlach.

‘Jij bent die van het achteuirrwiel toch?’ Zei hij.
‘Ja’, zei ik.
‘Ik ben daairr een dagh meei bezug gewaist.’
‘Oh… Bedankt.’
‘Ja mijn collega’s hadd’n gewed dat ‘k hem niet kon terrrugdraaien maair het is mûh gelukt.’
‘Dus ik hoef geen nieuw wiel?’
‘Dah klopt. Scheelt je weer geld, ja tochh?’
‘Fijn zeg! Hoeveel ben ik kwijt dan?’
‘Zal zo’n twintug euirootjes zijn, denk.’

‘Zal zo’n twintug euirootjes zijn, denk.’

Al het menselijk vertrouwen dat de vorige dag tot diep onder de grond was gezakt, kwam nu met diezelfde snelheid weer omhoog razen. Deze man, deze Leidse, nuchtere goeierik, had zijn complete dag opgeofferd om aan mijn opoetje te sleutelen zodat het mij €80,- minder zou kosten.

Als buitenstaander zijn dit de toch wel twee totaal verschillende types Leienaar die ik binnen deze prachtige stad onderscheid. Hoewel de eerste zich waarschijnlijk waant in luxe, banen hem komen aanvliegen en hij de studietijd van zijn leven heeft beleefd, prefereer ik het tweede type. Al is het alleen al omdat ik, als rechtenstudent, wel een beetje dwars wil zijn.