Als nog verse Leidenaar ben ik opzoek naar wat iemand een Leidenaar maakt? Valt er überhaupt te spreken van een échte Leidenaar? En hoe ziet deze er dan uit? Om dat uit te zoeken ga ik in gesprek met verschillende officiele ‘Leidenaren’. Mo Al-K (26) wil me maar al te graag helpen.

Mo Al-K kwam 4 jaar geleden, na een lange tocht vanuit Syrië, voor het eerst in Nederland. Na een jaar in  verschillende asielzoekerscentra kon hij in Leiden gaan wonen. Leiden zou de stad zijn die het beste bij hem past omdat hij graag weer wilde studeren en Leiden is een studentenstad.

Ik spreek met Mo af bij zijn favoriete plek in Leiden: De Burcht! Helaas zit het weer niet mee. We besluiten ergens binnen ons interview te vervolgen.

Ins en Outs

‘Bedankt dat je me vraagt voor een interview over de echte Leidenaar’, glimlacht Mo nadat we beide een kop thee besteld hebben, ‘dat betekend veel voor mij’.  Hij legt uit dat hij erg zijn best doet niet enkel als ‘de Syriër’ gezien te worden: ‘Soms als ik uitga praat ik een uur met iemand. Als ik dan zeg dat ik uit Syrië kom nemen ze opeens afstand en dat terwijl ik niets anders wil dan de taal oefenen via contacten met mensen en mijn kennis over Nederland verbreden.’

Er zijn gelukkig ook veel mensen waar Mo wel de ins en outs van het Leidenaar zijn van leert. Hij houdt er zelfs goede vrienden aan over. Zo neemt zijn beste vriendin Laura hem mee naar feestjes en festivals en leert hij Nederlands van de Leidse Vrijwilliger van het Jaar. De taallessen zijn gestopt maar nog steeds drinken ze samen iedere week een biertje. Al dat oefenen en kletsen blijkt te lonen! Sinds dit jaar studeert Mo namelijk tandtechniek in Utrecht.

Thuis

‘In Utrecht?’, vraag ik hem verbaasd, ‘je kwam toch in Leiden wonen omdat je hier zou kunnen studeren?’. Mo bevestigd dat: ‘in Syrië was ik opgeleid tot fysiotherapeut en ik dacht dat, met wat bijscholing, in Leiden weer op te kunnen pakken.’ Uiteindelijk kwam deze opleiding op zijn pad en dat vond hij zeker zo leuk.

Toch heeft Mo besloten in Leiden te blijven wonen. ‘Dit is echt mijn thuis geworden’, straalt hij, ‘hier wonen mijn vrienden en de stad is heel mooi.’ Hij vergelijkt het oude gedeelte van zijn geboorte stad Damascus. Dat geeft een herkenbaar thuisgevoel. ‘Ik moest er aan wennen dat alles zo plat is.’ Mo vertelt over de eerste keer dat hij een rondje door de stad wandelden. ‘Toen ik bij de Burcht kwam, stond ik voor het eerst weer op een soort heuvel, pas toen voelde ik me voor het eerst in lange tijd weer lekker.’

Mensen

‘Niet alleen de stad is mooi, ook de mensen zijn aardig’, gaat Mo enthousiast verder. ‘Ik ben zelf ook nog jong, dus het is leuk om te wonen in een studentenstad.’ Behalve dat Leiden zoveel studenten kent, vindt hij de echte Leidenaar omschrijven lastig.

Hij begint over een verhaal over een bezoek bij nieuwe vrienden: ‘Er zijn wel dingen waarik even aan moest wennen toen ik hier kwam wonen. Een keer werd ik met vrienden bij mensen, die we net ontmoet hadden, thuis uitgenodigd. Wij hadden er zin in en verwachtten dat er eten bij zou zijn. Eenmaal daar aangekomen kregen we een kopje koffie en een koekje.’ Ik vraag wat daar zo gek aan is en Mo legt uit dat wanneer je in Syrië  iemand tegekomen op straat je die persoon thuis uitnodigt. En voor diegene kookt. Man of vrouw, jong of oud, het maakt niet uit… Ja, dan is één koekje bij de koffie inderdaad wel karig.

Mo laat me inzien dat het echte Leidenaar zijn begint met de gewoontes en normen en waarden uit Nederland. Zonder dezen is de Leidenaar niet te specificeren. Zonder deze is de Leidenaar niet te specificeren. Ik vervolg mijn onderzoek met een interview met Erick van Zuylen.