Ik woon zelf nu zo’n drie jaar in het Morsdistrict en eens in de zoveel tijd verschijnt er op mijn deurmat een tijdschrift genaamd Morsetekens. Zomaar ineens is het daar. A5 formaat, 24 pagina’s en inclusief foto’s. Met plezier lees ik de content, want alles gaat immers over het Morsdistrict, mijn wijk, maar wat is nu precies het verhaal achter dit initiatief?

Op de website wordt al trots verkondigd dat het magazine sinds maart 2014 vier keer per jaar verschijnt (oplage: 4400). Er is een redactie, bestaande uit wijkbewoners, die zich bezig houdt met schrijven, benaderen en eindredactie. Ik sprak met oud-eindredacteur Gerard J. Telkamp (71) via de telefoon.

Het magazine is opgesteld voor buurtbewoners als informatievoorziening en verbinding. Hoe is dat idee precies ontstaan?
Tony van der Haaf heeft het eigenlijk opgericht. Hij was opbouwwerker van het buurthuis en ook lid van Libertas. In 2012/2013 sprokkelde hij mensen bij elkaar om een wijkblad te beginnen. Er was namelijk zo’n 10 à 15 jaar geleden wel een praatorgaan van onder anderen woningverenigingen. Na een aantal jaren functioneerde dat helaas niet meer dus er was een gat ontstaan. Die kon worden opgevuld met een wijkblad. In het Morsdistrict is geen overkoepelende wijkvereniging die de bewoners van de Hoge Mors, Lage Mors, Koppelstein en Bockhorst verenigt. We zijn met het magazine dus een opzichzelfstaand orgaan die gezien kan worden als pseudo-wijkvereniging. We krijgen daarom ook een budget van de gemeente Leiden.

Waar komt de naam ‘Morsetekens’ precies vandaan?
Ergens tussen 2005 en 2010 was er een blad alleen voor de Hoge Mors. Dit was een buurtinitiatief dat er eigenlijk al hetzelfde uitzag als het huidige blad voor het Morsdistrict. Dit initiatief hield een jaar of drie stand. Dus ook daar ontstond een gat in de informatievoorziening voor de wijk. Gelukkig mochten wij de naam Morsetekens overnemen. Morsetekens: tekens van leven en informatie voor het Morsdistrict.

Heeft u een vaste locatie voor de redactie?
Nee geen vaste locatie, maar we vergaderen ook maar eens in de 3 maanden. Voorheen zaten we altijd in een gebouw op de Opaalstraat, maar die wordt binnenkort afgebroken. We zitten wel aangesloten bij Libertas en het buurthuis, dus er zijn zeker voorzieningen. Bovendien komen we elkaar op straat of bij de bakker ook tegen.

Hoe verzint u steeds nieuwe onderwerpen?
Zoals op elke redactie verzinnen en schrijven we natuurlijk een deel van de artikelen zelf. Ongeveer één derde. De overige twee derde worden ons toegezonden of wij vragen mensen. Gemiddeld willen we tussen de 15 en 17 stukjes per blad. En alle artikelen moeten natuurlijk gaan over de wijk.

Wat is de precieze doelstelling?
We willen vooral verbinding en informatievoorziening van en in de wijk stimuleren. Op de achtergrond willen we toch staan voor verbinding en buurtgevoel. En door middel van de stukjes ook je buren leren kennen. Verder zijn we natuurlijk een middel voor de buurtbewoners om problemen aan te kaarten. Bijvoorbeeld sociaal of over infrastructuur, we zijn dus ook een soort uitlaatklep.

Wat vindt u nu zo leuk aan het maken en uitbrengen van zo’n magazine?

Het feit dat je (soms) door hard zwoegen toch eens in de drie maanden een concreet blad uit kunt brengen en door de brievenbus kunt gooien. We kijken uit naar het zicht van de door de pers rollende, glossy magazines.

Loopt u wel eens tegen moeilijkheden aan tijdens het maken van het magazine?
Nou echt fikse ruzies ofzo hebben we nooit gehad. Wat wel eens moeilijk is, is dat we alleen artikelen over de wijk zelf willen. Soms is dat wel wat lastig qua content. Ook is het wel eens een uitdaging om op tijd de informatie te krijgen die we nodig hebben en de lengte van de stukken moeten soms flink ingekort. Dan gaan we als redactie gewoon snoeien. Dat heeft gelukkig nog nooit echte conflicten opgeleverd.

Reacties
Ook sprak ik met een buurtbewoonster. Mevrouw Van Vaals (25): “Ik vind het goed dat het blad er is, ik blader het graag even door.” Verder vertelde Telkamp dat hij vaak positieve reacties krijgt van buurtbewoners die hij op straat tegenkomt. “Mensen zeggen dat ze het altijd lezen of zelfs bewaren.”

Al met al lijk ik niet de enige buurtbewoner die graag leest over haar directe omgeving. En door mijn kleine onderzoek naar het wijkblad voel ook ik extra goed hoe die verbinding in zijn werk gaat. Een mooi initiatief is het zeker zo in de ‘grote’ stad. Vooral voor een meisje dat uit een dorp komt waar iedereen elkaar kent.

Kijk voor meer informatie op de website of op de Morsetekens Facebook